Pierre Cochereau urodził się 9 lipca 1924 roku w Saint-Mandé niedaleko Paryża, zmarł w Lyonie 6 marca 1984 w wyniku krwotoku mózgowego. Zasłynął jako organista w paryskiej katedrze Notre-Dame, pełniąc tę fukcję od 1955 r. do śmierci.

Opisany przez swojego nauczyciela Marcela Dupré jako „zjawisko nie mające sobie równych w historii współczesnych organów”, Pierre Cochereau uważany jest za jednego z największych muzyków grających na tym instrumencie w XX wieku.

Dziś o dorobku Pierre’a Cochereau przypomina nam wytwórnia Solstice, publikując dwudziestopłytowy zestaw z rzadkimi lub niewydanymi dotąd nagraniami artysty z lat 1954-1984. Te ostatnie stanowią ponad 70% całości.

Zjawisko nie mające sobie równych w historii współczesnych organów.

Box można podzielić na trzy części: 18 płyt CD z muzyką, 1 płyta CD z wywiadem przeprowadzonym przez Jacques’a Chancela we wrześniu 1976 r. oraz 1 płyta DVD z rejestracjami wideo. Najstarsze z nagrań zrealizowano w kościele św. Rocha w Paryżu, jeszcze przed objęciem przez Cochereau tytułu organisty w katedrze Notre-Dame. Znaczna część materiału pochodzi z prywatnego archiwum François Carbou, współwłaściciela Solstice, który pod koniec lat sześdziesiątych zaczął utrwalać na taśmie występy Pierre’a Cochereau w Notre-Dame i nie tylko. Usłyszymy go grającego na różnych instrumentach francuskich, szwajcarskich, a nawet… amerykańskich czy australijskich. Wreszcie część zawartości boxu została zaczerpnięta ze zbiorów francuskiego Narodowego Instytutu Audiowizualnego.

Wśród wykonywanych utworów znajdziemy dzieła takich kompozytorów, jak Johann Sebastian Bach (1685-1750), Georg Friedrich Haendel (1685-1759), Yves de la Casinière (1897-1971), Nicolas Lebègue (1631-1702), Antoine Calvière (1695-1755), Felix Mendelssohn (1809-1847), Franz Liszt (1811-1886), Louis Vierne (1870-1937), Marcel Dupré (1886-1971), César Franck (1822-1890), Charles Tournemire (1870-1939), Pierre Cochereau (1924-1984), Charles-Marie Widor (1844-1937), Olivier Messiaen (1908-1992), Antonio Vivaldi (1678-1741), Camille Saint-Saëns (1835-1921), Michel Corrette (1707-1795), Alessandro Stradella (1639-1682), Mario Vittoria (1911-1986), Joseph d’Haudimont (1751-1803), Jeremiah Clarke (1674-1707), Roger Calmel (1920-1998), Léonce de Saint-Martin (1886-1954), Jean-Joseph Mouret (1682-1738), Gilles Julien (1650-1703), François Couperin (1668-1733), Tomaso Albinoni (1671-1751), Georg Philip Telemann (1681-1767), Jehan Alain (1911-1940), Jean Rivier (1896-1987), Francis Poulenc (1899-1963), Henry Purcell (1659-1695) oraz Georges Delerue (1925-1992).

W tej dwudziestoczterogodzinnej muzycznej podróży bierze również udział trębacz Roger Delmotte oraz liczne orkiestry, między innymi Concerts de chambre de Paris, Orchestre de chambre de Rouen, Orchestre national de l’ORTF, Orchestre de l’Académie d’été de Nice, Orchestre de chambre de l’ORTF, Ensemble de cuivres Gabriel Masson czy Orchestre du Capitole de Toulouse.

Wyróżniają się interpretacje muzyki Bacha, na swój sposób ponadczasowe, świadczące o wielkiej wyobraźni kolorystycznej Cochereau.

Wśród materiałów dźwiękowych wyróżniają się interpretacje muzyki Bacha, na swój sposób ponadczasowe, świadczące o wielkiej wyobraźni kolorystycznej Cochereau. Poza tym warto posłuchać jego improwizacji, którymi zadziwiał i zachwycał publiczność, zwłaszcza kreowanych przez niego „Symfonii improwizowanych”. Sięgniemy także po twórczość kompozytorów francuskich, takich jak Charles-Marie Widor, Marcel Dupré i Olivier Messiaen. W wykonaniu Cochereau brzmi ona niezwykle subtelnie, ale też majestatycznie.

Z kolei jeśli chodzi o dzieła na organy i orkiestrę, należy mieć na względzie fakt, że z perspektywy współczesnego słuchacza, prezentowane przez Cochereau i towarzyszących mu dyrygentów interpretacje są niestylowe. Dopiero gdy mamy tego świadomość, możemy delektować się wysmakowanymi barwami i delikatnością frazowania.

Box jest pięknie wydany, wzbogacony o 72-stronicową książeczkę z komentarzem po francusku i angielsku oraz transkrypcją wywiadu. Jakość techniczna zremasterowanych nagrań oscyluje między bardzo dobrą a średnią.

Maciej Chiżyński