Leila Schayegh

i muzyka Jean-Marie Leclaira

  • wydawca: Glossa
  • rok wydania: 2019
  • nr katalogowy: GCD 924202
  • płytę omawia: Maciej Chiżyński
  • publikacja: 12 października 2019 r.

 

Szwajcarska wiolinistka Leila Schayegh nie przestaje zadziwiać niezłomnością w poszukiwaniu i przybliżaniu melomanom nieznanych dotąd partytur. Tym razem sięga po koncerty francuskiego kompozytora barokowego Jean-Marie Leclaira (1697-1764): op 7 nr 6, op. 7 nr 2, op. 10 nr 2 oraz op. 10 nr 6.

Dzieła te – skrojone wedle klasycznej, ugruntowanej na przełomie XVII i XVIII w. trzyczęściowej formy – nacechowane są wpływami twórczości mistrzów wywodzących się z Półwyspu Apenińskiego. Jean-Marie Leclair musiał mieć z nimi styczność, wszak pojedynkował się ze starszym od siebie o dwa lata Pietrem Locatellim. Jak zauważa Ewa Chamczyk w tekście Francusko-włoska potyczka. Jean-Marie Leclair versus Pietro Antonio Locatelli, „spotkanie kompozytorów miało miejsce 22 grudnia 1728 roku na dworze w Kassel i w niedługim czasie stało się jednym z symboli batalii pomiędzy włoskim i francuskim stylem muzycznym”.

O ile jednak utwory Leclaira – zaiste prekursora w uprawianiu formy koncertu na terenie Francji – zakorzenione są poniekąd w szeroko pojętej tradycji szkoły włoskiej, o tyle nie są one pozbawione znamion indywidualizmu ich autora, tudzież jego nawiązań do stylistyki francuskiej, odznaczającej się nade wszystko wytwornością.

Schayegh przekonuje brawurową wirtuozerią … ujmuje przy tym lekkością smyczka i sprężystością artykulacji. 

To właśnie elegancja dominuje w odczytaniu przez Leilę Schayegh części wolnych każdego z przedstawianych utworów. Artystka dba o liryzm i śpiewność. Jej instrument, skonstruowany w 1675 r. przez Andreę Guarneriego, urzeka słodyczą, ale też przyjemną dla ucha szorstkością, przypominającą nam o zastosowaniu strun jelitowych.

Jean-Marie Leclair / Leila Schayegh – Foto © GLOSSA

Z kolei w częściach szybkich Schayegh przekonuje to brawurową wirtuozerią (zwłaszcza w kadencjach, oczywiście jeśli mierzymy to miarą dojrzałego baroku), to nieprzerysowaną, dobrze wyważoną ekspresją. Ujmuje przy tym lekkością smyczka i sprężystością artykulacji. Bynajmniej, takie podejście nie pociąga za sobą zagonionego tempa czy ściśniętych fraz. Jest wprost przeciwnie: Leila Schayegh i prowadzony przez nią dwunastoosobowy zespół La Cetra Barockorchester Basel wyraźnie zasłuchani są w harmoniczne piękno muzyki i rozkoszują się brzmieniem.

Dla dźwięku a¹ przyjęto częstotliwość 408 Hz. Sesje nagraniowe odbyły się w marcu 2018 r. w Bazylei.

Maciej Chiżyński